Bir varmış bir yok muş hayat
İnsan bedeni yer yüzünde gezinirken, ruhu ise hayaller denizinde, gerçekler gemisinde yol alıyor. Sen iki olgunun içinde bir var olmak isterken zaman yad ellere yol alıyor. Giderken etinden, ruhundan, canından az az alıyor. Sanki pamuk ipliği gibi incecik zarif. Her bir telinin, bir güzelliği, her bir kopan telinin, bir kötülüğünü de asılıyor. Öyle asılıyor ki sonunda sonu gelen makara gibi, hayatını da asılıyor.Asılıyor götürüyor yad ellere. İşte ben hayalimi, bu hayatımın üzerine kuruyorum. O pamuk ipliğine renk renk boyalar sürmek istiyorum. Öyle olsun ki renkler, ortaya bir resim çıksın. Zamanın gittiği yad ellerde, asıldığı ipime baksınlar. Baktıklarında hayatımı görsünler her renklerde. Görsünler ipimin her yerini, renk renk boyamaya çalıştığımı. Ama bilemeyecekleri bir şey olacaktır. Bu renkler neden belli bir zamana kadar solukmuş? Belki anlarlar zamanla. Boş verdim onları. Ben şimdiye bakıyorum.Anlamaya çalışıyorum soluk geçen renklerimi. Aslında hayatımın bir kısmını...